« هوالرئوف »

نمی توانم پس بگیرم

از ساعت بزرگ میدان شهر

دقیقه هایی را

که از من ربوده است

و حتی از ساعت نقره ای

که مچم را می گیرد

وقتی خیره می شوم

به عقربه ای که می دود

اما نمی رسد

بی آنکه حواسم باشد

ساعت قرار چند است...

***

هریک

تکه ای از روزم را برمی دارند

ساعت ها

و هیچ ساعتی مال من نیست

جز لحظه ای

که تو در فکر من بوده ای !

شب و روز را نباید

با ساعت 24 اندازه گرفت ؛

روز به اندازه ای است

که من در فکر توام...

***

احاطه کرده اند مرا

ساعت های فراموشی

بی آنکه بدانم

ساعت قرار چنداست

و از خودم می پرسم :

چرا روزها مدام  کوتاه تر می شوند...؟

__________________

هی...نوشت 1:ساعت قرار را فراموش کرده ام ...

هی...نوشت 2: ....

هی...نوشت3: خدایاااا !...